کاوش موضوع روشنگری

عصر روشنگری جنبشی فکری و فلسفی در تاریخ غرب بود که از میانه‌های سدۀ هفدهم میلادی، نخست در انگلستان و سپس در فرانسه آغاز شد و تا پایان سدهٔ هجدهم ادامه یافت. این جنبش دگرگونی‌های ژرفی در عرصهٔ دانش و فلسفه پدید آورد که در نهایت به افول جهان‌بینی قرون وسطایی انجامید. متفکران این دوره به دنبال آرمان‌هایی چون آزادی، پیشرفت، خردگرایی، مدارا و کاهش نفوذ بی‌حدِ کلیسا و حکومت بودند. در فرانسه، آموزه‌های روشنگری بر پایهٔ آزادی فردی و رواداری مذهبی استوار بود و در تقابل با نظام پادشاهی مطلقه و سخت‌گیری‌های کلیسای کاتولیک قرار داشت. این دوره با رواج تجربه‌گرایی، پایبندی به دقت علمی و نقد ساختارشکنانهٔ دین شناخته می‌شود. از چهره‌های برجستهٔ این عصر می‌توان به دیدرو، وُلتِر، روسو، مونتِسیکو، کانت و دو ساد اشاره کرد. روشنگری جنبشی فکری بود که با الهام از اندیشه‌های دِکارت، خرد را به عنوان بنیان نظام‌های اخلاقی، حکومتی و زیبایی‌شناختی مطرح کرد و بر کشف حقایق جهان از طریق خرد تأکید داشت. این دوره را می‌توان عصر آزاداندیشی نامید، هرچند این آزادی به معنای تحقق عملی حقوق شهروندی نبود، بلکه بستری برای پرورش اندیشه و آماده‌سازی بشر برای رهایی از طریق معرفت فراهم کرد. سه اصل بنیادین روشنگری عبارت بودند از: تساهل، خردباوری و انسان‌محوری.... بیشتر در ویکی پدیا